Boris Aleksandrowicz Arbuzow, znany w kręgach naukowych, urodził się 4 listopada 1903 roku w Nowej Aleksandrii, która obecnie nosi nazwę Puławy. Był to wybitny radziecki chemik, który miał znaczący wpływ na rozwój chemii w swoim kraju.
Jego życie zakończyło się 6 listopada 1991 roku w Kazaniu, gdzie zmarł w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat, pozostawiając po sobie bogaty dorobek naukowy oraz niezatarte ślady w dziedzinie chemii.
Życiorys
Jego rodzice, ojciec Aleksandr Arbuzow, również zajmowali się chemią, co mogło mieć wpływ na jego przyszłe zainteresowania. Po ukończeniu Kazańskiego Instytutu Gospodarki Rolnej i Leśnictwa w 1926 roku, rozpoczyna swoją drogę zawodową. W latach 1929-1935 pracował w Kazańskim Instytucie Weterynaryjnym, a jednocześnie od 1930 do 1938 roku był kierownikiem katedry syntetycznego kauczuku w Kazańskim Instytucie Chemiczno-Technologicznym.
Od 1938 do 1967 roku prowadził katedrę chemii organicznej na Uniwersytecie Kazańskim, zdobywając tytuł profesora w 1935 roku oraz broniąc pracę doktorską w 1937 roku. W późniejszych latach, od 1941 do 1947 roku, pełnił rolę kierownika laboratorium połączeń wysokomolekularnych w Instytucie Chemii Organicznej Akademii Nauk ZSRR. W 1944 roku objął stanowisko kierownika sektora, a od 1960 do 1989 roku był dyrektorem Naukowo-Badawczego Instytutu Chemicznego przy Uniwersytecie Kazańskim.
W trakcie swojej kariery, w latach 1958–1964, Arbuzow kierował Kazańskim Instytutem Chemii Organicznej Kazańskiej Filii Akademii Nauk ZSRR. Od 1943 roku był członkiem korespondentem, a od 1953 roku akademikiem Akademii Nauk ZSRR. Odgrywał istotną rolę w organizacji Kazańskiego Państwowego Instytutu Chemiczno-Technologicznego, gdzie nawiązał do drugiej w kraju katedry syntetycznego kauczuku, ustępującej tylko tej w Petersburgu.
Arbuzow specjalizował się w syntezie dienów, badając mechanizmy łączenia różnych odczynników z butadienem oraz rearanżacje allilowe, co przyniosło mu uznanie w środowisku naukowym. Zyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego oraz był aktywnym członkiem Francuskiego Towarzystwa Chemicznego. Napisał imponującą liczbę ponad 400 prac naukowych i w latach 1966–1989 zasiadał jako deputowany w Radzie Najwyższej ZSRR od 7 do 11 kadencji.
Jego życia nie omijały dramatyczne wydarzenia, w tym aresztowanie w 1937 roku i zwolnienie w maju 1939 roku, co z pewnością miało wpływ na jego dalszą karierę oraz działalność naukową.
Odznaczenia i nagrody
Boris Arbuzow, znany ze swoich osiągnięć, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami i medalami, które są dowodem jego znaczącego wkładu w rozwój nauki oraz pracy społecznej. Jego lista nagród obejmuje:
- Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (13 marca 1969),
- Order Lenina (przyznany dwukrotnie),
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy,
- Order Przyjaźni Narodów,
- Nagroda Stalinowska (1951),
- Nagroda Leninowska (1978),
- Nagroda im. Butlerowa (1929),
- Nagroda im. Mendelejewa (1949),
- oraz medale.
Każde z tych wyróżnień podkreśla jego zaangażowanie oraz niezwykłe osiągnięcia w dziedzinie, którą się zajmował.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Andrzej Krupiński | Kazimierz Wierzchowski | Józef Wierusz-Kowalski | Roman Grzybowski | Stanisław Dobrowolski (nauczyciel) | Jan Amborski | Paweł Czarnecki | Witold Sienkiewicz (historyk) | Joanna Goszczyńska | Krystyna Warakomska | Michał Kowal | Jan Tomaszewski (geolog) | Zygmunt Wilczek | Beata Szymańska | Jolanta Kotlińska | Halina Taborska | Andrzej Krzywicki (matematyk) | Seweryn Gołębiowski | Henryk Mitosek | Bronisława SzlakiewiczównaOceń: Boris Arbuzow