Marian Żebrowski

---

W II Rzeczypospolitej

Marian Żebrowski, syn Zdzisława i Anny z Prokopowiczów, był osobą, która znacząco wpisała się w historię Polski. Ukończył Gimnazjum Filologiczne w Lublinie, gdzie zdobył solidne wykształcenie. Wydarzenia z listopada 1918 roku zapoczątkowały jego wojskową karierę, bowiem wstąpił do 7 pułku ułanów, co stanowiło istotny krok w jego życiu.

W marcu 1920 roku, w ramach rozwoju zawodowego, odkomenderowano go na studia architektoniczne na Politechnice Warszawskiej, co świadczyło o jego ambicjach w dziedzinie budownictwa. Dodatkowo, ukończył kurs wojenny w Szkole Podchorążych, co pozwoliło na dalszy rozwój jego umiejętności i wiedzy wojskowej. W czerwcu tego samego roku, Żebrowski wstąpił na front litewsko-białoruski, gdzie walczył z determinacją.

Po zakończeniu służby na frontach wojennych, do 1930 roku służył w 7 pułku Ułanów Lubelskich, a następnie przesunięto go do 2 szwadronu samochodów pancernych w Warszawie, gdzie objął stanowisko młodszego oficera (dowódcy plutonu). W latach 1930–1936 kontynuował swoją służbę w 1 dywizjonie samochodów pancernych, a w kolejnych latach, od 1936 do 1939 roku, piastował urząd kierownika Referatu Wyszkolenia w Dowództwie Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W 1937 roku, Żebrowski przeszedł z korpusu oficerów kawalerii do korpusu oficerów broni pancernych, co wiązało się z nobilitacją jego dotychczasowego stopnia – rotmistrza, na kapitana. Jego kariera dowódcy i oficerki w broni pancernych stawiała go w czołówce ówczesnych dowódców, świadczących o jego zaangażowaniu oraz profesjonalizmie w służbie wojskowej.

W PSZ na Zachodzie

„Na front wyruszył jako dowódca oddziałów zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej. W trakcie bitwy pod Falaise odniósł poważne rany, co skutkowało jego odesłaniem do Anglii na rehabilitację. Po zakończeniu procesu zdrowienia, w maju 1945 roku objął stanowisko komendanta Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportu, a następnie pełnił funkcję szefa Służby Zaopatrywania i Transportu I Korpusu Polskiego. W 1948 roku został zwolniony z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i przeszedł do rezerwy, jednak pozostał na emigracji.

Na obczyźnie aktywnie angażował się w działalność stowarzyszeń wojskowych, pełniąc rolę Prezesa Koła Żołnierzy dowództwa I Korpusu. Był redaktorem zeszytów historycznych „Ułani Lubelscy” oraz pierwszym redaktorem „Przeglądu Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii”. Później objął redakcję „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej”, gdzie z pasją popularyzował historię kawalerii.

Zmarł 24 września 1992 roku w Warszawie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz parafialny przy ul. Piaskowej w Puławach.

Wybrane publikacje

Marian Żebrowski jest autorem wielu istotnych publikacji, które zgłębiają historię oraz dziedzictwo 7. Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego. Poniżej przedstawiamy kilka z jego kluczowych prac:

• Księga dziejów: 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, współautorzy: Józef Smoleński, Józef Smoleński-Kolec, Polish Cultural Foundation, 1969,
• Generał broni Kazimierz Sosnkowski: szef 7. Pułku Ułanów Lubelskich, Koło Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich, 1970,
• Zarys historii polskiej broni pancernej, 1918–1947, White Eagle Press Limited (T.U.), 1971,
• 4 Batalion Pancerny, White Eagle Press – Stanisław Janicki, 1980,
• Pluton trębaczy 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Gen. Kazimierza Sosnkowskiego: (na tle muzyki konnej Wojska Polskiego, poczynając od XVII wieku), Nakł. Koła Żołnierzy 7. Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. K. Sosnkowskiego, 1981,
• Konie 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Poets and Painters Press, 1987, ISBN 0-948668-96-2, ISBN 978-0-948668-96-8.

Stanowiska służbowe

Marian Żebrowski piastował wiele istotnych stanowisk w swojej karierze wojskowej, które miały znaczący wpływ na rozwój jednostek pancernych.

• dowódca plutonu,
• oficer ewidencyjny,
• adiutant szwadronu,
• zastępca dowódcy szwadronu ułanów (do 1930),
• dowódca plutonu samochodów pancernych,
• adiutant szwadronu,
• dowódca szwadronu samochodów pancernych (do 1936),
• kierownik Referatu Wyszkolenia w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. (1936-1939),
• szef sztabu 4 batalionu czołgów (1939, Francja),
• dowódca szwadronu czołgów w 1 dywizjonie rozpoznawczym,
• p.o. dowódcy 67 batalionu czołgów od 1 sierpnia 1941,
• zastępca dowódcy 67 batalionu,
• kwatermistrz 16 Brygady Pancernej od stycznia 1942,
• dowódca Oddziałów Zaopatrywania 1 Dywizji Pancernej od stycznia 1944,
• komendant Szkoły Służby Zaopatrywania i Transportowej od maja 1945,
• szef Służby Zaopatrywania i Transportowej I Korpusu Polskiego od listopada 1945.

Te różnorodne role świadczą o jego kompetencjach oraz zaangażowaniu w rozwój i organizację jednostek wojskowych w trudnych czasach.

Awanse

Marian Żebrowski w swojej karierze wojskowej przeszedł szereg awansów, które miały miejsce w różnych latach historycznych.

• podporucznik – 1 stycznia 1921,
• porucznik – 1922,
• rotmistrz – 22 lutego 1934, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 oraz 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii,
• major – 1944,
• podpułkownik – 1964,
• pułkownik – 1990.

Ordery i odznaczenia

Marian Żebrowski zdobył wiele orderów i odznaczeń, które stanowią wyraz jego zasług oraz oddania dla ojczyzny. Poniżej przedstawiamy listę najważniejszych z nagród, które otrzymał w trakcie swojej kariery.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1973),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Medal Niepodległości (16 marca 1937),
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż Wojenny ze złotą gwiazdką (Francja),
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

---

Oceń: Marian Żebrowski

---