Feliks Harasymowicz

---

Życiorys

Feliks Harasymowicz przyszedł na świat w rodzinie z Władysławem i Wiktorią Szymańskimi jako dziecko, które miało w przyszłości w znaczący sposób wpłynąć na historię. Był absolwentem prawa znanego Uniwersytetu Petersburskiego oraz Oficerskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. Już we wczesnych latach swojej dorosłości zaangażował się w działania wojenne, uczestnicząc w I wojnie światowej na froncie włoskim.

W roku 1918 dołączył do Błękitnej Armii, dowodzonej przez generała Józefa Hallera. W październiku tego samego roku objął stanowisko szefa Biura Komunikacji Dyplomatycznej Komitetu Narodowego Polskiego we Francji. Później awansował do rangi adiutanta oraz dowódcy baterii w 6 pułku artylerii polowej. Jako dowódca I dywizjonu 12 pułku artylerii również uczestniczył w walkach na froncie polsko-bolszewickim.

W maju 1920, w trakcie obrony Krzyżopola na Ukrainie, jego dyon zniszczył bolszewicki pociąg pancerny, co zaowocowało przyznaniem mu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari. Już 15 lipca tegoż roku został zatwierdzony w stopniu majora, w artylerii, wśród byłych oficerów armii gen. Hallera. Dnia 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 11 dywizjonie artylerii ciężkiej.

Po zakończeniu działań wojennych Harasymowicz kontynuował swoją karierę wojskową. Służył w 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie, gdzie objął pozycję komendanta kadry baterii zapasowej. 3 maja 1922 uzyskał weryfikację w stopniu majora, z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919, zajmując 147. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Już 15 lipca 1924 został mianowany kwatermistrzem pułku, a 1 grudnia tego samego roku awansował na podpułkownika, z datą starszeństwa od 15 sierpnia 1924 oraz 29. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

W październiku 1925 przeniesiono go na stanowisko dowódcy III dywizjonu, a w kwietniu 1928 na urząd oficera placu w Częstochowie. To właśnie w tym roku uzyskał tytuł doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W marcu 1929 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Sosnowcu jako pełniący obowiązki komendanta. W grudniu tego samego roku jego kariera wojskowa zwolniła go ze zajmowanego stanowiska, a jego dalsze losy związane były z dynamiką sytuacji wojskowej.

31 maja 1930 roku przeszedł w stan spoczynku, jednak do 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II, gdzie miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Od sierpnia 1940 roku ponownie zaangażował się w służbę, zostając oficerem artylerii w Brygadzie Strzelców Karpackich, a później służył w 2 Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa.

W latach 1947–1958 Harasymowicz był poddany szczegółowej kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie, z racji bycia „byłym oficerem Wojska Polskiego sprzed 1939 r. podejrzanym o współpracę z Oddziałem II Sztabu Generalnego WP”. Ostatecznie zmarł w Krakowie, gdzie spoczywa na miejscowym cmentarzu wojskowym, przy ul. Prandoty.

Feliks Harasymowicz był żonaty z Eleonorą i miał syna Jerzego, który przyszedł na świat w 1921 roku. W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie przechowywana jest teczka personalna informatora pseudonim „Wega”, dotycząca Jerzego Harasimowicza, syna Feliksa, urodzonego 11 września 1921 roku.

Ordery i odznaczenia

Feliks Harasymowicz został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które podkreślają jego wkład oraz poświęcenie dla kraju. Wśród nich można wymienić:

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5792),
• krzyż Walecznych,
• medal Niepodległości.

---

Oceń: Feliks Harasymowicz

---