Bolesław Sztobryn urodził się 28 maja 1871 roku we wsi Włostowice, a zmarł 7 lipca 1926 roku w Berdyczowie. Był on nie tylko polskim duchownym katolickim, ale również znaczącą postacią w sferze polityki oraz działalności społecznej.
Jako członek Tymczasowej Rady Stanu w Królestwie Polskim, Sztobryn pełnił istotną rolę w procesach decyzyjnych, które miały wpływ na losy kraju. Jego zaangażowanie w życie społeczności lokalnej oraz politycznej jest dowodem na to, że miał na celu poprawę sytuacji w swoim otoczeniu.
Biogram
Bolesław Sztobryn był synem Andrzeja i Urszuli z Borków. Uczył się w szkole powszechnej w Janowcu, gdzie naukę zakończył w roku 1884. Następnie, w latach 1884-1889, kontynuował edukację w gimnazjum klasycznym w Radomiu. W roku 1889 rozpoczął naukę w Sandomierskim Seminarium Duchownym.
Życie rodzinne miało dla niego ogromne znaczenie. Dowodem na to była opieka nad siostrą, która mieszkała z nim na plebanii w Wierzbniku, oraz troska o młodszego brata Konrada, który stał się później podróżnikiem, legionistą Legii Cudzoziemskiej oraz uczestnikiem I wojny światowej.
Bolesław Sztobryn został wyświęcony na kapłana w wieku 23 lat przez biskupa ordynariusza diecezji sandomierskiej, J.E. Antoniego Sotkiewicza, w dniu 15 sierpnia 1894 roku. Pracował jako wikariusz w różnych parafiach, zaczynając od Cerekiew w powiecie radomskim, a potem w parafii św. Jana w Radomiu. Pełnił również funkcję proboszcza w Bukównie oraz administratora w sąsiedniej parafii Radzanów. Od 3 czerwca 1912 roku był proboszczem w parafii Wierzbnik, a od 25 lipca 1919 roku objął parafię Odrowąż w dekanacie koneckim.
Bolesław Sztobryn był aktywnym uczestnikiem ruchu narodowowyzwoleńczego. W styczniu 1917 roku brał udział w inauguracji Tymczasowej Rady Stanu w Królestwie Polskim, gdzie reprezentował biskupa lubelskiego jako jeden z 15 delegatów powołanych z obszarów okupacji austro-węgierskiej. Jako kanonik honorowy Katedry Sandomierskiej był obecny przy ważnych wydarzeniach. Choć TRSKP formułowała żądania wykraczające poza jej kompetencje, ilustrowały one kierunek działań na rzecz odrodzenia Polski, takie jak przejęcie kontrolowania szkolnictwa i sądownictwa.
Na podstawie dokumentów zachowanych w Archiwum Instytutu J. Piłsudskiego można dostrzec, że Bolesław Sztobryn uczestniczył w posiedzeniach Komisji Wojskowej TRSKP. W dniu 26 sierpnia 1917 roku złożył mandat w Tymczasowej Radzie Stanu na znak protestu, razem z innymi członkami tej rady.
W czasie wojny w 1920 roku pełnił funkcję kapelana w szpitalu wojskowym w Równem. Po zakończeniu służby wojskowej wstąpił do zakonu Karmelitów Bosych w Czernej, gdzie 25 czerwca 1921 roku otrzymał imię zakonne o. Terezjusz od św. Józefa. W roku 1923 został przeniesiony do Wadowic, a później do Lublina. 31 grudnia 1923 roku dotarł do klasztoru w Berdyczowie, w którym pozostał aż do swojej śmierci. Jego ciało spoczęło na nieistniejącym dziś cmentarzu karmelitańskim.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Adam Komorowski (harcmistrz) | Witold Czartoryski (1822–1865) | Barbara Dembek | Tadeusz Stankiewicz | Stanisław Szmajzner | Kasper BoczkowskiOceń: Bolesław Sztobryn