Robert Nowakowski

---

Przebieg kariery

Klubowej

Już od młodzieńczych lat Robert przejawiał zainteresowanie sportem, a szczególnie koszykówką, w czym kształtował swoje umiejętności. Niestety, brak sekcji koszykarskiej w szkole średniej zmusił go do poszukiwania innej dyscypliny zespołowej. Znalazł się na naborze do piłki ręcznej, a jego naturalna koordynacja ruchowa dostarczyła mu pewności, by spróbować swoich sił w tej nowej grze. Tak oto w wieku 15 lat zaczął swoją przygodę z ręczną, dołączając do młodzieżowych grup Wisły Puławy w 1982 roku.

W 1985 roku, podczas finałów turnieju w Nowej Soli, wywalczył z drużyną juniorów starszych tytuł Mistrza Polski. Już wtedy dostrzegli go selekcjonujący związków, a Robert otrzymał powołanie do juniorskiej kadry narodowej. Jego rozwój był dynamiczny, jako że przeskoczył do seniorów Wisły, gdzie grał w lidze międzywojewódzkiej, zyskując uznanie. Szybkie awanse do juniorskich drużyn narodowych doprowadziły do zainteresowania ze strony Hutnika Kraków, co zaowocowało transferem w 1987 roku.

W nowym zespole początkowo nie mógł znaleźć swojego miejsca, z czasem jednak, po serii kontuzji w drużynie, zasłużył na pewne miejsce w składzie. W debiucie zdobył 8 bramek, co otworzyło mu drzwi do dalszej kariery, a jego talent przyniósł mu regularne powołania do reprezentacji. Po ośmiu latach w Hutniku, w 1995 roku, Robert związany był z Iskrą Kielce, gdzie zdobył poważniejsze osteuropopejskie laury. Regularne lokaty w czołówkach tabeli, w tym dwa tytuły mistrzowskie (1995/1996 i 1997/1998) oraz brąz w 1996/1997, umocniły jego pozycję w polskim handballu.

Sezon 1997/1998 był jednocześnie jego czasem u szczytu kariery, bowiem zdobył aż 416 bramek, co pozostaje nieosiągalnym wynikiem dla wielu graczy. Szybko pojawiła się oferta z duńskiej ekstraklasy, jednak ostatecznie wybrał Bayer Dormagen i rywalizował na zapleczu Bundesligi. Jego powrót do niemieckiej elity nastąpił w 1999 roku, ale szansę na grę w Bundeslidze miał dopiero w kolejnym roku. Po spadku, Robert wrócił do Polski, do Śląska Wrocław, gdzie zdobył kolejny brązowy medal w 2001/2002, lecz problemy zdrowotne spowodowały rozwiązywanie umowy z klubem.

Po pewnym czasie i nadziei na zakończenie kariery, zadzwonili do niego z Kielc, co dało mu nowe możliwości. Jego wejście zbiegło się z rewolucjami w klubie, które doprowadziły do sukcesów w dalszych latach. Grając w Vive od 2002 do 2005 roku, przyczynił się do zdobycia trzech kolejnych medali – złotego w 2003, srebrnego w 2004 oraz brązowego w 2005. Ostatnim przystankiem w jego karierze były Azoty-Puławy, gdzie spędził lata 2005-2008 jako grający asystent trenera Giennadija Kamielina.

Reprezentacyjnej

Robert rozpoczynał swoją przygodę z reprezentacją, debiutując w seniorskich rozgrywkach w 1989 roku. Przez wiele lat był jej czołowym zawodnikiem, mimo że nie udało mu się uczestniczyć w znaczących międzynarodowych imprezach takich jak igrzyska olimpijskie czy mistrzostwa świata i Europy. Czas jego kariery zbiegł się z trudnymi latami dla polskiego sportu, co nie sprzyjało sukcesom reprezentacji. Zdarzały się bowiem niekorzystne losowania eliminacji, a zespół napotykał bardzo silnych przeciwników, którzy później odnajdywali się na dużych imprezach.

Niestety, Robert nie uniknął kontuzji, co także negatywnie wpłynęło na jego zdobycie powołania na ważne turnieje. Po 2003 roku, kiedy to złożył swoją reprezentacyjną karierę pod wodzą Bogdana Zajączkowskiego, nie miał już okazji, by dostąpić zaszczytu występu na mistrzostwach, w tym eliminacjach do Mistrzostw Europy w 2004 roku, które zakończyły się sukcesem.

Trenerskiej

Po zakończeniu kariery na boisku, Robert zdecydował się na wprowadzenie swojej wiedzy do roli trenera, podejmując pracę w Powenu Zabrze w latach 2008–2010, gdzie w szybki sposób awansował z zespołem do najwyższej klasy rozgrywkowej. Jego doświadczenie zaowocowało, gdy prowadził drużyny kobiecej Superligi: Piotrcovię Piotrków Trybunalski oraz Pogoń Baltica Szczecin, gdzie pracował w latach 2010-2012, wprowadzając innowacje i nowe podejście do treningów.

Osiągnięcia

Robert Nowakowski osiągnął wiele wielkich sukcesów w swojej karierze sportowej, które są godne uwagi.

• medal złoty mistrzostw Polski w latach 1996, 1998 oraz 2003,
• medal srebrny w mistrzostwach Polski w 2004 roku,
• medal brązowy w mistrzostwach Polski w latach 1997 oraz 2005.

W ramach Pucharu Polski jego osiągnięcia również są imponujące:

• zdobywca Pucharu Polski w latach 2003 oraz 2004,
• finalista tegoż pucharu.

---

Oceń: Robert Nowakowski

---