Adam Joachim Kulczycki to postać o niezwykłej biografii, która łączy w sobie wiele fascynujących aspektów życia. Urodził się 2 października 1809 roku w Puławach, w Polsce, gdzie rozpoczęła się jego podróż przez życie, która ostatecznie doprowadziła go do odległych zakątków Oceanii. Kulczycki zmarł 11 czerwca 1882 roku na wyspie Tahiti, co podkreśla jego związek z tym egzotycznym regionem.
Był nie tylko inżynierem, ale również kartografem i astronomem. Pasja podróżowania i odkrywania świata sprawiła, że stał się znanym podróżnikiem, który z zaangażowaniem uczestniczył w wydarzeniach historycznych swojego czasu. W szczególności, Kulczycki brał udział w powstaniu listopadowym, które miało istotne znaczenie w historii Polski.
Po tym, jak związał się z losem swojego kraju i po klęsce powstania, stał się emigrantem, co zmusiło go do opuszczenia ojczyzny. Jego nowa droga zawodowa prowadziła go w kierunku administracji, gdzie pełnił funkcję urzędnika francuskiego na wyspach Oceanii. Jego życie to przykład złożoności historii Polski i losów wielu jej obywateli, którzy szukali nowych możliwości na obczyźnie.
Życiorys
Adam Joachim Kulczycki, wybitny oficer z czasów powstania, swoje wczesne lata edukacji spędził w Puławach, gdzie ukończył nauki początkowe oraz szkołę średnią. Następnie kontynuował swoją edukację w Warszawie, uczęszczając do Szkoły Artylerii. Jako podporucznik służył w 7. kompanii artylerii pozycyjnej podczas powstania listopadowego. Wyróżnił się wówczas za męstwo, co zostało docenione poprzez nadanie mu Krzyża Złotego Orderu Virtuti Militari we wrześniu 1831 roku.
Po zakończeniu powstania Kulczycki znalazł się na emigracji we Francji. W 1836 roku podjął pracę w inżynierii na zlecenie rządu brazylijskiego. Po dwóch latach powrócił do Francji. Wrażenia ze swojego pobytu w Brazylii podzielił w paryskiej „Kronice Emigracji Polskiej” (1838). W 1843 roku, w towarzystwie inżyniera Aleksandra Zakrzewskiego – kartografa, dołączył do francuskiej służby kolonialnej. Obaj inżynierowie wyruszyli w długą podróż na wyspę Tahiti, która wtedy była pod protektoratem Francji.
W 1844 roku Kulczycki brał czynny udział w wyprawie, która rozszerzyła francuski protektorat o archipelag Markizów. Podczas swojego pobytu na Tahiti, angażował się w prace związane z kartografią oraz hydrografią, a także prowadził obserwacje astronomiczne. W stolicy wyspy, Papeete, założył obserwatorium astronomiczne, mieszczące się przy ulicy, którą nazwał rue de la Petite Pologne. Na podstawie własnych badań Kulczycki określił położenie wielu wysp archipelagu Towarzystwa i opublikował rezultaty swoich odkryć w paryskim czasopiśmie „Annales Hydrographiques” w 1857 roku.
Znane są również dwie mapy wysp Tahiti autorstwa Kulczyckiego, opublikowane w Paryżu w latach 1859 i 1862. W archiwach dawnego francuskiego Ministerstwa Marynarki znajdują się prawdopodobnie inne jego mapy, które nigdy nie zostały opublikowane. Kulczycki mieszkał na Tahiti do 1858 roku, a w końcowym okresie swojej działalności był kierownikiem urzędów odpowiedzialnych za ludność tubylczą. W tym czasie, na zlecenie Akademii Nauk w Paryżu, odwiedził również wyspę Efate (Vaté) w archipelagu Nowe Hebrydy.
W 1859 roku Kulczycki osiedlił się na wyspie Nowa Kaledonia, którą Francja anektowała sześć lat wcześniej. Jego nowym miejscem zamieszkania stała się stolica tej kolonii – Numea, gdzie objął zarząd spraw wewnętrznych. W 1865 roku przeszedł na emeryturę, a następnie wrócił na Tahiti, gdzie zmarł 11 czerwca 1882 roku. W czasach cesarstwa został odznaczony Legią Honorową.
Oceń: Adam Joachim Kulczycki